domingo, 16 de octubre de 2011

Contradicción.

Al menos para mí. Porque he podido ver en la portada de un medio de comunicación dos tendencias (o ideologías) totalmente opuestas compartiendo un mismo espacio. Pero contradicción no por el mero hecho de ocupar, sino por lo que representan ambas. La primera impresión que percibo es la velocidad con la que el movimiento social del 15-M, y su derivación 15-O, va impregnando la vida de los miles de ciudadanos en todo el mundo. Pero por otro lado veo la diferencia que el partido conservador, el P.P., mantiene en las encuestas ante las próximas elecciones generales.

Contradictorio, sí. Y lo digo porque parece ser que se ha olvidado muy pronto el origen, la causa, de la crisis que seguimos pagando en la actualidad. Liberalizaciones, desregulaciones, burbujas inmobiliarias, especulación, etcétera, etcétera,… sin olvidar la corrupción que subyace detrás. El que será, al menos tiene todas las papeletas, nuevo Presidente después del 20N manifestaba en una ocasión que una de las soluciones pasaba por liberalizar el suelo; de esta forma, al existir más oferta que demanda, los precios bajarían. La respuesta aquí: Manifiesto I, sin olvidar que durante los 8 años de gobierno del PP el precio medio de la vivienda se incrementó en torno al 135%.

Las hipotecas subprime, la ingeniería financiera, los mercados financieros,… amparados bajo el paraguas de la ideología neoliberal arrasaron las economías reales como un auténtico tsunami. Sin embargo, se ha desviado, interesadamente, la atención de los ciudadanos para centrarla en otro culpable: la deuda pública. La ideología conservadora ha conseguido subrepticiamente que el origen de los problemas, la enorme deuda privada que acumulan empresas y particulares, generada por las malas praxis del mundo financiero, se traslade a la deuda de los países, la deuda pública. Y ésta, queridos lectores, no fue la causante de la situación actual, sino la consecuencia del estallido de las burbujas financiera e inmobiliaria, al activarse los mecanismos protectores (estabilizadores automáticos) de los Estados (desempleo, planes E, inversiones públicas,…). Nuestro país tenía antes del estallido de la crisis una deuda pública muy inferior a la del resto de los países europeos (39,5% del PIB en 2008), e inferior al 60% de lo que exige la Unión Europea para cumplir con el denominado Pacto de Estabilidad. Ídem el déficit público.

Les invito a leer en el siguiente enlace el artículo que publica el vicerrector de Economía de la Universidad de Barcelona: “La deuda pública, falso culpable”. Para refrescar un poco la memoria.

7 comentarios:

agremon dijo...

É certo, a débeda pública non é a culpable direita, pero si os gobernos que pasaron a crise a cargo do contribuínte. Non digo que o PP sexa mellor que o PSOE (que coido que non o é), pero si que merece un castigo por facer o que fixo. E mentras non se vexa un xeito de cambiar o sistema en conxunto (que dun xeito ou outro terá que chegar), o que hai é sinxelamente o voto de castigo a quen máis deu a cara no proceso.

J. A. Bolaño dijo...

¿Castigar o médico por non atopar a solución a unha enfermidade provocada?

¿Cambiar o sistema? Permítaseme ser escéptico. En tal caso, parchear, lavar a cara,...

Beni dijo...

E agora, unha vez toquemos fondo e a Economía repunte por fin (lembremos que algo de proceso cíclico tamén se lle supón) estes salvapatrias aproveitarán para sacar peito e encherse de razón. Atrás quedará enterrado para sempre todo o que tí comentas e aínda haberá que construirlles altares onde veneralos coma deuses todopoderosos. ¿15-M?, pero se estos non son máis que membros da "extrema esquerda marxinal antisistema". ¡Con dous collóns! E o que non poida, que peche.

agremon dijo...

Non, castigar o médico por producir unha enfermidade no corpo a conta de (e sen) corrixir unha enfermidade nunha extremidade; enfermidade provocada, si, pero que non se fixo moito por evitala.
En canto as cambiar o sistema: si, eu tamén son escéptico (creo que se nota no comentario anterior). Pero o caso é que non sería a primeira vez que pasa na historia, e vistas as espectativas, non parece que a sociedade se vaia conformar dun xeito doado cun lavado de cara, unha vez máis.

J. A. Bolaño dijo...

Tamén podería ser que a primeira manifestación dunha enfermidade que afectara a todo o corpo fose nunha extremidade.

Tamén comparto a opinión de que oxalá fora un primer paso para cambialo sistema, pero seguirei sendo escéptico.

Daría para un largo debate.

Saúdos.

Anónimo dijo...

O PSOE merece un castigo moi grande, parecía unha toupa cando poido evitar moito do que acontence hoxe en dia no noso país.

J. A. Bolaño dijo...

¿Por exemplo? Ainda estou esperando as recetas máxicas que evitaran que a crise non nos afectara.

¿Que se poideron aplicar outras medidas? Posiblemente,teño criticada algunha das levadas a cabo, pero unha cousa é querer e outra poder.

¿Que non se quixo ver a tempo? Pode ser, pero tamén daría para un longo debate (un PIB crecendo a un ritmo superior o resto das economías, con superavit nas contas públicas, cunha tasa de desemprego baixa coma nunca se había visto,...). De todas formas había algún indicio, algúns datos que ían avisando dun recalentamento da economía. ¿Quén a enfriaría? Unha vez que estoupara a crise (que ía estoupar) pois tamén levarían as culpas por haber freado a boa marcha.

Persoalmente empezaría polo principio: ¿Cál era a estrutura económica do noso país? Sí, merece un grande castigo.

Saudos.