lunes, 18 de octubre de 2010

Premios Nobel.

Premio Sveriges Riksbank en Ciencias Económicas en memoria de Alfred Nobel; más conocido como Premio Nobel de Economía.

Este año ha sido concedido a los expertos en mercado laboral y responsables de las teorías estándar que explican hoy el mercado de trabajo, P. Diamond, D. Mortensen y C. Pissarides.

Entre las recomendaciones que se pueden extraer de sus teorías para solucionar los problemas del mercado laboral podemos citar como más relevantes, y que afectarían a nuestro país: revisar la política de prestaciones; se plantean unas prestaciones más elevadas al inicio del desempleo y una reducción paulatina después; con ello se pretende no desincentivar la búsqueda de empleo, obligando al desempleado a actuar al ver reducida su prestación de forma continua. Otra recomendación es la innovación en la intermediación entre demandantes y oferentes de empleo; el antiguo INEM no ha cumplido eficazmente sus funciones de intermediación; más bien parece un simple organismo de registro.

Los tres han estado presentes en las mesas de diálogo y en los debates que han rodeado a la reforma laboral en nuestro país.

El grupo de los cien economistas, partiendo de varias investigaciones apoyadas en las enseñanzas de los tres recientes galardonados, propuso la creación de un contrato único para terminar con la temporalidad. El problema parece estar en la brecha existente entre los costes de despido de los trabajadores fijos (más altos) y los temporales (más bajos), lo que reduce la conversión de contratos temporales en indefinidos y aumenta la volatilidad (el desempleo) en épocas de recesión.

La actual reforma laboral ha hecho hincapié en este problema, y, aunque no adoptó el contrato único, sí que pretendió reducir la brecha entre los costes de despido.

Pero ya he comentado en anteriores ocasiones que las ciencias sociales no son exactas y, prueba de ello, es que el Catedrático de Economía del Massachussets Institute of Technology (MIT), Michael Piore, que comparte departamento con el galardonado P. Diamond, discrepa profundamente de las teorías de los recién premiados.

Piore nos viene a decir que las reformas en el mercado laboral no solucionarán el paro. El problema se encuentra en la demanda, por lo tanto, se necesitan estímulos para crear mayor demanda agregada. Las políticas de austeridad no ayudarán a la recuperación. Si no existe demanda, reduciendo salarios y retirando estímulos gubernamentales no se solucionará el problema.

Las empresas sólo producirán para atender la demanda existente en ese momento, lo que implica que no necesitarán contratar más personal.

En definitiva, tenemos tres nuevos premios Nobel, expertos en el mercado laboral, que han sido premiados por sus teorías y modelos. Por otro lado, tenemos a contrastados académicos que discrepan, no de las teorías, sino de su validez práctica, al considerar que el problema radica en otra esfera, la insuficiencia de demanda agregada.

Difícil cuestión. Nadie dijo que la salida de la crisis iba a ser fácil.

5 comentarios:

Beni dijo...

Boas.
Corría o ano 68, século pasado, cando un tal Robert Edwards consegue fertilizar un óvulo fora do organismo da muller. Corenta e dous anos e millóns de nacementos despóis lémbranse de que non estaría de máis concederlle a este bo home o Nobel de Medicina... antes de que a palme. Dito e feito.
Logo de ser eternamente esquecido pola "Academia", Mario Vargas Llosa é galardonado por fin na especialidade de Literatura. Non era sen tempo, e máis se temos en conta que o peruano tampouco é ningún "iogurín".
E agora resulta que o "Nobel de Economía" recae en tres paisanos (expertos, eso sí) creadores duns modelos capaces de explicá-lo mercado de traballo. Para non aportar solucións, calquera de nós coñece algún parado ó que lle levaría menos tempo.
Nada, que conseguiron desmotivarme tú. Estos do Nobel andan algo desnortados, ¿non si?.
Unha aperta.

El autor. dijo...

Non, non nos desanimemos e intentemos ser positivos. Os modelos creados deben ter unha base empírica moi forte e posiblemente expliquen o funcionamento do mercado de traballo (máis difícil do que parece). De feito existen traballos que os utilizan para levar a cabo as reformas laborais.
Supoño que se premiará o esforzo intelectual mais que as aplicacións prácticas.
Tamén é certo que temos a rara costume de mezclar todo; concédese un premio Nobel (como é o caso) e preténdese que éste solucione os problemas, cando istos teñen outro orixen.

Non desanimemos.

Unha aperta.

Beni dijo...

Meu ben querido amigo:
Non dubido da complexidade do mercado de traballo e mesmo tampouco lles pido que solucionen o problema se, como dís, a orixe aínda está por ver.
Pero tamén digo que, para que os modelos sexan válidos, as reformas (laboráis) han de selo asimesmo. Senón, no meu terrenal e indocumentado modo de ver, estamos ante unha (outra) perda de tempo.
Aínda que quizáis sexa iso e, na Economía, haxa resultados que só se perciben a medio-longo prazo.
Amén.

P.D.: Por certo, a miña crítica iba máis encamiñada á propia toma de decisións á hora de concede-lo galardón. É máis, acabo de darme conta de que tamén eu podo chegar a ser Premio Nobel de... algo. Vou empezar por practicar iso do esforzo intelectual.
Bicos.

El autor. dijo...

Por suposto que confío na túa capacidade para conseguir o Nobel, nunca é tarde.

Din por ahí que é necesario decantarse por unha ideoloxía, aínda que non sei cal, para ter máis posibilidades.

Creo que me expliquei mal. Cando falo dos modelos dou por suposto que teñen aplicación práctica e perfectamente válida, pero as veces non satisfacen a todalas partes. De feito, según expoño, o Catedrático do MIT que comparte departamento con un dos premiados considera que o orixe do problema no é o mercado de traballo (éste forma parte da oferta), senon a escasa demanda por parte dos consumidores, o que leva as empresas a non producir e polo tanto a non contratar persoal.

En fin, que isto non o arreglamos tí mais eo.

Apertas.

Beni dijo...

Non, home, non. Se tí explicaste de cine. Quizáis fun eu quen non soubo plantexá-lo meu comentario.
Simplemente quería deixar de manifesto que, ás veces, premios de tanto prestixio coma o que nos ocupa adolecen de certa falta de rigor (ainda que nesta edición a extemporaneidade prevaleceu en máis dun caso). Por outra banda, e a risco de pecar de excesivo pragmatismo, manteño que os galardoados en Economía deberían agardar un pouco máis.
Por certo, renego dun premio que leve o nome do inventor da dinamita.
Ata outra.